NC : Kim Jong In

NC : Kim Jong In

By : PPRLIOCY

“จงอิน...ปล่อยดิ๊...นายเมาแล้ว...กลับห้องไปเลยไป” ฉันไล่เขาแล้วทุบแผ่นหลังเขาไปด้วย แต่จงอินกอดฉันแน่นกว่าเดิมอ่ะ...

“ขอโทษ...”  คำพูดที่ออกมาจากปากของจงอินทำให้ฉันชงัก มือที่ผลักเขาออกลดลงอยู่ข้างลำตัว  “กูไม่ได้ตั้งใจจะทำกับมึงแบบนั้น...แต่กู...กูไม่ชอบเลยเวลาที่มึงอยู่กับไอ้เร็นนั่น” จงอินเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอของฉันแล้วสบตาฉันผ่านความมืด “ไอ้ตัวเล็ก...กูก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป...ทั้งๆ ที่มึงเป็นผู้ชาย...แต่กู... กูคิดว่ากู...ชอบมึงว่ะ” 

!!!!???!!!!!!?!!!??!!!!?!!! อะ...อะ...ไอ้ดำ...ไอ้ดำมันพูดว่าอะไรนะ...มันชอบฉัน....

“มึง.......เป็นเกย์......” ฉันพึมพัมออกมาเบาๆ ใช่แน่ๆ จงอินต้องติดเชื่ออิฮุนมาแล้วแน่ๆ ไม่งั้นหมอนั่นคงไม่ชอบผู้ชายหรอก

“กูไม่รู้...กูรู้แต่ว่า...กูแทบคลั่งที่เห็นมึงอยู่กับมัน...กูชอบรอยยิ้มของมึง...กูอยากปกป้องมึง...กูไม่ชอบให้มึงเมินกู...กู...หัวใจเต้นแรงเวลาอยู่ใกล้มึง” 

ฉันอึ้ง...คำสารภาพที่ออกมาจากปากของจงอินทำเอาฉันอึ้งและหัวใจเต้นแรงแปลกๆ แล้วถ้าเขารู้ว่าฉันเป็นผู้หญิง เขายังจะชอบฉันอยู่อีกมั้ยนะหรือบอกเขาไปเลยดีว่าฉันเป็นผู้หญิงเขาจะได้เลิกชอบฉัน แต่...ถ้าเขารู้แล้วชอบฉันมากกว่าเดิมล่ะ  โว้ยๆ ๆ ๆ ๆ ๆ คิดไม่ออกแล้วเนี่ย...(รีด ช่วยมินยอคิดหน่อย: ไรต์)

“จะ...จง อิน มึง...เมาแล้ว กลับห้องไปเถอะ” ฉันผลักจงอินออกแล้วหันหลังให้ ไอ้หัวใจบ้านี่ก็เต้นแรงละเกิน นิ่งไว้ลูก...นิ่งไว้ 

หมับ!

“ไอ้ตัวเล็ก...” จงอินเข้ามากอดฉันทางด้านหลังแล้วกระซิบเบาเบาที่ข้างหู สยิว ~ ~ ~

 “จะ...จงอิน...” ฉันพยายามแกะมือที่กอดตรงเอวออกแต่มันไม่ง่ายเลย มือคนหรือปลาหมึกเนี่ย

“กูรู้ว่ามึงเป็นผู้ชาย...แต่...ไอ้ตัวเล็ก...กูรักมึงจนแทบคลั่งแล้วนะเว้ย”

ตุ้บ!

แล้วอยู่ดีๆ จงอินก็ผลักฉันลงบนเตียงกว้างตรงหน้าโดยไม่ทันได้ตั้งตัว!

“จะ...จงอิน...จะทำอะไร” ฉันแย้งเมื่อจงอินตามมาคร่อมฉันไว้ทั้งตัวโดยที่ฉันยังไม่ได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ

“ไอ้ตัวเล็ก...กูขอเหอะ”  จงอินพูดพร้อมกับสบตาฉันด้วยแววตาหวานเยิ้ม...เมา...อีดำมันเมาชัวๆ ฉันไม่อยากเสียเวอร์จิ้นให้ตุ๊ดเถื่อนนะเห่ยยยยยย

“เห่ย...ดำ มึงถอดเสื้อไมวะ กรี๊ดดดดดดด”  ฉันร้องเสียงหลงเมื่อจงอินถอดเสื้อออกแล้วก้มลงมาใช้จมูกกับปากไล้และขบเม้มตามลำคอของฉัน งื้ออออออออ รู้สึกแปลกๆ จั๊กกะจี๋ จั๊กกะเดียม จั๊กกะดุ๋ย(??) หมดแล้ว ฉันพยายามเอียงหน้าหนีพร้อมทั้งผลักคนตัวโตออกไปด้วย ไมแรงเยอะแบบเน้ๆ ๆ ๆ

“ฮื่อออออ จงอินปล่อยๆ ๆ ๆ” ฉันระดมทุบแผ่นหลังของจงอินแต่ดูเหมือนจงหน้าจะหนังหนา เขาไม่สะทกสะท้านอะไรเลย! ฉันจะร้องไห้อยู่แล้วนะ!!!  แงๆ ๆ ๆ ๆ  ฉันต้องหลบสายตาหวานเยิ้มของจงอินเป็นพัลวัน กลัวอดใจไม่ไหว เห้ย ไม่ใช่ๆ เป็นผู้หญิงต้องรักนวลเซ่

“ไอ้ตัวเล็ก...กูรักมึงนะ” รัก...หมอนี่พูดว่า...รักฉันงั้นเหรอ...มือที่ยกขึ้นตีจงอินลดลงมาข้างตัว ชีวิตนี้....ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนบอกรักฉันได้จริงใจเท่าเขาอีกแล้ว มือของฉันที่ตั้งอยู่ข้างลำตัว โดนจงอินนำมาประสานแล้ววางไว้ใกล้ๆ หน้าของพวกเรา ปากร้อนๆ ของจงอินก็ยังไม่หยุดทำงาน ระดมจูบไปตามหน้าและทั่วลำคอของฉัน 

ไม่ได้นะ...ถ้าเขารู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงล่ะ...

“จงอิน...กู...เป็นผู้ชายนะ” ฉันเตือนจงอิน  พร้อมเตือนตัวเองไปด้วย และเขาก็ดูเหมือนชงักไปนิดนึงแล้วเงยหน้าแดงก่ำของเขาขึ้นมามองหน้าฉัน

“กู...ไม่สน...ไม่ว่ามึงจะเป็นตัวเหี้ยอะไร...ตอนนี้...เวลานี้....กูต้องการมึง” หมดแล้ว...สตง สติ ที่จะรั้งตัวฉันไว้...ไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงปล่อยให้จงอินทำแบบนี้ มันผิดมากรึปล่าวนะ  มันผิดมากใช่มั้ย ฉันได้แต่นอนมองเพดานในห้องท่ามกลางความมืดมิด น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย   เสื้อยืดตัวโคล่งของฉันโดนจงอินถอดออกไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ เหลือเพียงผ้าที่รัดหน้าอกเอาไว้ จงอินชงักนิดนึงแล้วเริ่มถอดเสื้อผ้าฉันไปพร้อมๆ กับริมฝีปากที่ยังคงไม่ผละไปจากริมฝีปากของฉัน

ร้อน...

ทำไมฉันถึงได้ร้อนขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เสื้อผ้าก็โดนจงอินลอกคราบออกไปหมดแล้ว 

“จะ...จงอิน....” ฉันเรียกคนตัวสูงเมื่อมือของจงอินเริ่มอยู่ไม่สุข ขยับขึ้นลงจนฉันบิดตัวหนีไปด้วย ทำไมมือจงอินร้อนจัง แต่ไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งที่เขาสัมผัสฉันรู้สึกดี…

“อ๊ะ...จงอิน  งื้ออออ” ฉันครางออกมาแผ่วเบาแล้วเอื้อมไปจิกกลุ่มผมของเขาเมื่อจงอินก้มตัวลงต่ำแล้วดูดกลืนอกอิ่มของฉัน ส่วนมืออีกข้างก็นวดคลึงไปพร้อมๆ กัน  จงอินผละใบหน้าออกจากหน้าอกของฉันทั้งสองข้างหลังจากที่ดูดกลืนและเลียมันจนสาแก่ใจ  เขาเลื่อนตัวลงต่ำไปเรื่อยๆ จบเม้มตั้งแต่หน้าท้องยันปลายเท้า แต่ละจูบของจงอินช้าๆ เนิบๆ จนเนื้อฉันกระตุกไปหลายที และเมื่อถึงขาอ่อนเขาก็จงใจจูบนานเป็นพิเศษ ซึ่งมันใกล้กับ 'จุดๆ นั้น'

“อ๊ะ...” ฉันครางออกมาอย่างห้ามไม่ไหวเมื่อจงอินเลื่อนตัวขึ้นมาประกบปากกันอย่างดูดดื่มและหวานซึ้ง พร้อมกับนิ้วเรียวที่สอดเข้าไปทางช่องด้านล่าง

“อืม...ไอ้ตัวเล็ก...มึงรักกูมั้ย รักกูมั้ย” จงอินเอ่ยออกมาทั้งที่ปากก็ยังครอบครองอกอิ่มอยู่ พร้อมกับนิ้วเรียวด้านล่างที่เริ่มลุกล้ำเข้ามาเรื่อยๆ   ไม่ไหวแล้ว...

“รัก... รัก” ฉันเอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอย มือก็จิกลงบนแผ่นหลังของจงอินไปด้วย

“ใครเป็นเจ้าของมึง ไอ้ตัวเล็ก” 

“จงอิน...คิม จงอิน” หลังจากนั้นจงอินก็ดึงนิ้วเรียวออกมาแล้วจับขาฉันทั้งสองข้างพาดบ่าเขาไว้แล้วแทรกสอดความเป็นชายเข้ามา

เจ็บ...

ความเสียวซ่านในตอนแรกถูกแทนที่ด้วยความเจ็บ เจ็บๆ ๆๆ ๆ  ฉันได้แต่ระงับความเจ็บเอาไว้เพราะจงอินยังกระแทกเข้ามาเรื่อยๆ แม้จังหวะจะไม่เร็วมากแต่มันก็เจ็บอยู่ดี...ก็นี่มัน...ครั้งแรกของฉันนี่นา  จงอินก้มลงมาจูบฉันระงับความปวดเอาไว้

“อ๊ะ...อ๊ะ...จะ...จงอิน...เจ็บ” ฉันครางออกมาแล้วดึงทึ้งผมจงอินคลายความปวดลงไปได้บ้าง

“ทนหน่อยนะตัวเล็ก...แล้วจะไม่เจ็บแล้ว” นายก็พูดได้เซ่ๆ ๆ ๆ ๆ นายไม่เป็นแบบเน่!!  แต่ยอมรับอย่างไม่อายปากเลยนะว่ามันมีความสุขจริงๆ

“ไม่เอาจงอิน...เจ็บ...เอาออกไป” แม้ปากฉันจะบอกแบบนั้นแต่แขนฉันก็กอดเขาไว้แน่น

“อา...อีกนิดเดียวนะ ตัวเล็ก...ทนหน่อยนะ  นะครับ คนดีของผม...” จงอินก้มลงมากระซิบเบาเบาที่ข้างหูแต่ด้านล่างยังกระหน่ำซัดเข้ามาไม่ยั้ง  จงอินโว้ยยยย มึงไปอดอยากปากแห้งมาจากไหนว่ะ เจ็บจะแย่อยู่ละ

“อา...อา...จะถึงแล้วตัวเล็ก อ๊ะ...” จงอินแหงนหน้าครางออกมา ร่างกายเขากระตุกสองสามทีแล้วปล่อยบางย่างเข้ามาในตัวของฉัน 

จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ                    

“อื้อ~ ~”  นกเชี่ยไรมาร้องแถวนี้วะ คนจะหลับจะนอน!  ฉันเอี้ยวตัวหลบแสงที่สาดส่องเข้ามาจากหน้าต่าง  โอ้ยยยยยยยยยยย  เจ็บๆ ๆ ๆ ๆ ไมมันเจ็บที่ 'มินยอน้อย' จังอ่ะ เมนส์จะมาอีกแล้วอ่อ  เฮ้อ เป็นผู้หญิงนี่มันลำบากเนอะ คิดแล้วแซดดดดด

กี่โมงแล้วนะ ไปอาบน้ำดีกว่า ฉันกำลังจะลุกขึ้นจากเตียงแต่มีอะไรแข็งๆ มาพาดเอวฉันเอาไว้เลยลุกขึ้นไม่ได้ ฉันเลื่อนสายตามองไปตรงเอว

แขนคน...ดำด้วย

หนักด้วย.... ชักใจไม่ดีแล้วสิ

ฉันค่อยๆ หันไปมองด้านหลังตัวเองอย่างช้าๆ...

ชัดเลย!!! อีกัมจง

เหตุการณ์เมื่อคืนไหลเข้ามาอย่างกับสึนามิ…

เมื่อคืน.........เมื่อคืน........ฉัน........กะ......จงอิน.......ระ.........เรา..........แงๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ฉันอยากให้มันเป็นความฝันไปเลยจริงๆ ๆ  แงๆ ๆ ๆ ๆ เวอร์จิ้นของช้าน!!!  แม้ว่าอยากจะให้มันเป็นแค่ความฝันมากแค่ไหน แต่หลักฐานที่ตำตาฉันอยู่นี่ล่ะ

ร่างกายเปล่าเปลือยไม่มีอะไรสักชิ้นทั้งสองคน  รอยจูบแดงๆ เป็นจ้ำๆ เต็มไปทั้งตัวของฉัน แล้วรอยเล็บรอยขวนบนแผงอกและแผ่นหลังของจงอินอีกล่ะ เฮ้อๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ต่อให้โกหกตัวเองแค่ไหนก็ไม่ได้อยู่ดี ไมไอ้ดำมันต้องทำรอยเยอะขนาดนี้ด้วยวะ จะบอกให้โลกให้โลกรู้ใช่มะ ว่าเซเดมาคอมกันอย่างเมามันกับฉันเมื่อคืนน่ะ!!!

“ไอ้ตัวเล็ก...”  เอาแล้วไง...อีกัมจงมันตื่นแล้ว ฉันจะทำยังไงดีเนี่ยฉันยังไม่พร้อมจะสู้หน้าหมอนี่ตอนนี้นะ เอาไงดีวะ แกล้งหลับ แกล้งสลบ แกล้งตาย...

“ตื่นแล้วเหรอ”  ฉันยังไม่ทันได้แกล้งหลับจงอินก็ลืมตาขึ้นมาเจอฉันนอนตาแป๋วซะก่อน  เสียแผนหมด...

“อืม...” ฉันตอบสั้นๆ แล้วพยายามดึงแขนจงอินออกจาเอวของฉัน แต่ก็เหมือนเดิมหมอนี่ยอมปล่อยที่ไหนกันล่ะ

“ไอ้ตัวเล็ก...มึง...เอ้ย..เธอ...เป็นผู้หญิงเหรอ...”  นั่นไง...ว่าแล้วว่ามันต้องถามแบบนี้  นี่เมื่อคืนมึงยังไม่รู้อีกเหรอ!!!  มึงเห็นกูมีแบบมึงป่ะล่ะ!! พาโบย่า!! ไม่รู้จะด่ามันยังไงแล้วจริงๆ เป็นคำถามที่ง่าวมาก เมื่อคืนมึงเสียบทางไหนล่ะ -*-

“อะ...อืม...” ฉันตอบแล้วยันหน้าอกของจงอินที่พยายามขยับเข้ามาใกล้  เผลอไม่ได้เลยนะมึง เห็นกูผู้หญิงหน่อยเดียว แต๋ะอั๋งตล๊อดดดดดดด

“คือ...กู...เอ้ย...ฉัน...ขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฉวยโอกาศกับเธอแบบนั้น” จงอินสบตาฉันแล้วพูดออกมาอย่างจริงใจ ฉันควรเชื่อป่ะ...

แต่…

สิ่งที่หมอนี่ทำกับฉันมันโคตรร้ายแรงเลยนะ…

ไม่…ไม่มีทางเด็ดขาด 

“ได้โปรดเถอะนะ  ตัวเล็ก  ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ....นะครับคนดี...”  จงอินปาดน้ำตาที่หยาดหยดลงมาด้วยปลายนิ้วของเขา  ฉันก็ไม่คิดจะปัดมือเขาออก  ได้แต่สบตากันผ่านน้ำใสใสที่คลอเบ้า  แต่ความจริงใจที่แสดงผ่านแววตาของจงอินทำให้ฉันเริ่มใจอ่อน…

ฉันเชื่อนายได้ใช่มั้ยจงอิน?

“นี่จะเป็นการให้อภัยครั้งสุดท้ายนะ”  ฉันบอกแล้วเสมองไปทางอื่น  ส่วนจงอินเมื่อได้ยินฉันพูดออกไปแบบนั้น เขาก็ดึงฉันเข้าไปกอดแน่น

“ขอบใจมากนะ ตัวเล็ก”  จงอินพูดเสียงอู้อี้อยู่กับไหล่ของฉัน

แต่...อย่าหวังว่าจะมีครั้งที่สองนะ...แค่เมื่อคืนฉันก็ >///< โว้ยๆ ๆ ๆ ๆ คิมมินยอ!! เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย เธอควรจะเสียใจไม่ใช่รึไง....

“นาย...อย่าเอาเรื่องที่ฉันเป็นผู้หญิงไปบอกใครนะ”  ฉันผลักจงอินออกเบาๆ แล้วพูดกำชับเรื่องที่ฉันเป็นผู้หญิง

“คับ!!ผมสัญญาจะเก็บเป็นความลับขั้นสุดยอดเลยครับ” รู้สึกกันมั้ยว่าสรรพนามอีจงอินมันเริ่มแปลกๆ ไป ผีไรเข้าสิง???

เอาเหอะๆ ๆ ๆ ช่างอีดำมันเหอะ ลุกขึ้นไปอาบน้ำดีกว่า เอ...เสื้อผ้าฉันอยู่ไหนนะ...

อ๊ะ! เจ็บๆ ๆ ๆ ความเจ็บตรงกึ่งกลางตัวทำให้ฉันต้องนอนลงตามเดิม

“ตัวเล็กจะไปไหน...ยังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ” จงอินที่นอนอยู่ข้างๆ พูดขึ้น เจ็บสิโว้ยยยยยยยย ก็ใครล่ะที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้น่ะ เหอะ!

“ไปอาบน้ำ...”

“รีบไปไหน นี่เพิ่งหกโมงเอง นอนต่อเถอะ” ห๊ะ!!หกโมง ไมฟ้ามันสว่างงี้อ่ะ แต่นอนต่อก็ดีนะทั้งเมื่อยตัวแล้วก็ง่วงด้วย แล้วจะให้นอนข้างกันทั้งที่ไม่ใส่อะไรเลยเนื่ยนะ แปลกๆ ป่ะ แต่เพลียอ่ะ เออๆ นอนต่อก็ได้วะ!

ช่วยกลับไปคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยน้า  ถ้าคอมเมนท์เยอะแอดกลับมาลงตอนต่อไป 

ในเล่มจะรีไรท์ให้ดีกว่านี้นะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเอ็นซีห่วยๆ ค่ะ   

http://writer.dek-d.com/nim_555/story/view.php?id=1052868