NC : Kim Jong In
By : PPRLIOCY
“จงอิน...ปล่อยดิ๊...นายเมาแล้ว...กลับห้องไปเลยไป”
ฉันไล่เขาแล้วทุบแผ่นหลังเขาไปด้วย
แต่จงอินกอดฉันแน่นกว่าเดิมอ่ะ...
“ขอโทษ...” คำพูดที่ออกมาจากปากของจงอินทำให้ฉันชงัก
มือที่ผลักเขาออกลดลงอยู่ข้างลำตัว “กูไม่ได้ตั้งใจจะทำกับมึงแบบนั้น...แต่กู...กูไม่ชอบเลยเวลาที่มึงอยู่กับไอ้เร็นนั่น”
จงอินเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอของฉันแล้วสบตาฉันผ่านความมืด
“ไอ้ตัวเล็ก...กูก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป...ทั้งๆ
ที่มึงเป็นผู้ชาย...แต่กู...
กูคิดว่ากู...ชอบมึงว่ะ”
!!!!???!!!!!!?!!!??!!!!?!!!
อะ...อะ...ไอ้ดำ...ไอ้ดำมันพูดว่าอะไรนะ...มันชอบฉัน....
“มึง.......เป็นเกย์......”
ฉันพึมพัมออกมาเบาๆ
ใช่แน่ๆ
จงอินต้องติดเชื่ออิฮุนมาแล้วแน่ๆ
ไม่งั้นหมอนั่นคงไม่ชอบผู้ชายหรอก
“กูไม่รู้...กูรู้แต่ว่า...กูแทบคลั่งที่เห็นมึงอยู่กับมัน...กูชอบรอยยิ้มของมึง...กูอยากปกป้องมึง...กูไม่ชอบให้มึงเมินกู...กู...หัวใจเต้นแรงเวลาอยู่ใกล้มึง”
ฉันอึ้ง...คำสารภาพที่ออกมาจากปากของจงอินทำเอาฉันอึ้งและหัวใจเต้นแรงแปลกๆ
แล้วถ้าเขารู้ว่าฉันเป็นผู้หญิง
เขายังจะชอบฉันอยู่อีกมั้ยนะหรือบอกเขาไปเลยดีว่าฉันเป็นผู้หญิงเขาจะได้เลิกชอบฉัน
แต่...ถ้าเขารู้แล้วชอบฉันมากกว่าเดิมล่ะ โว้ยๆ
ๆ
ๆ
ๆ
ๆ
คิดไม่ออกแล้วเนี่ย...(รีด
ช่วยมินยอคิดหน่อย:
ไรต์)
“จะ...จง
อิน
มึง...เมาแล้ว
กลับห้องไปเถอะ”
ฉันผลักจงอินออกแล้วหันหลังให้
ไอ้หัวใจบ้านี่ก็เต้นแรงละเกิน
นิ่งไว้ลูก...นิ่งไว้
หมับ!
“ไอ้ตัวเล็ก...”
จงอินเข้ามากอดฉันทางด้านหลังแล้วกระซิบเบาเบาที่ข้างหู
สยิว
~
~ ~
“จะ...จงอิน...”
ฉันพยายามแกะมือที่กอดตรงเอวออกแต่มันไม่ง่ายเลย
มือคนหรือปลาหมึกเนี่ย
“กูรู้ว่ามึงเป็นผู้ชาย...แต่...ไอ้ตัวเล็ก...กูรักมึงจนแทบคลั่งแล้วนะเว้ย”
ตุ้บ!
แล้วอยู่ดีๆ
จงอินก็ผลักฉันลงบนเตียงกว้างตรงหน้าโดยไม่ทันได้ตั้งตัว!
“จะ...จงอิน...จะทำอะไร”
ฉันแย้งเมื่อจงอินตามมาคร่อมฉันไว้ทั้งตัวโดยที่ฉันยังไม่ได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ
“ไอ้ตัวเล็ก...กูขอเหอะ” จงอินพูดพร้อมกับสบตาฉันด้วยแววตาหวานเยิ้ม...เมา...อีดำมันเมาชัวๆ
ฉันไม่อยากเสียเวอร์จิ้นให้ตุ๊ดเถื่อนนะเห่ยยยยยย
“เห่ย...ดำ
มึงถอดเสื้อไมวะ
กรี๊ดดดดดดด” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อจงอินถอดเสื้อออกแล้วก้มลงมาใช้จมูกกับปากไล้และขบเม้มตามลำคอของฉัน
งื้ออออออออ
รู้สึกแปลกๆ
จั๊กกะจี๋
จั๊กกะเดียม
จั๊กกะดุ๋ย(??)
หมดแล้ว
ฉันพยายามเอียงหน้าหนีพร้อมทั้งผลักคนตัวโตออกไปด้วย
ไมแรงเยอะแบบเน้ๆ
ๆ
ๆ
“ฮื่อออออ
จงอินปล่อยๆ
ๆ
ๆ”
ฉันระดมทุบแผ่นหลังของจงอินแต่ดูเหมือนจงหน้าจะหนังหนา
เขาไม่สะทกสะท้านอะไรเลย!
ฉันจะร้องไห้อยู่แล้วนะ!!! แงๆ
ๆ
ๆ
ๆ ฉันต้องหลบสายตาหวานเยิ้มของจงอินเป็นพัลวัน
กลัวอดใจไม่ไหว
เห้ย
ไม่ใช่ๆ
เป็นผู้หญิงต้องรักนวลเซ่
“ไอ้ตัวเล็ก...กูรักมึงนะ”
รัก...หมอนี่พูดว่า...รักฉันงั้นเหรอ...มือที่ยกขึ้นตีจงอินลดลงมาข้างตัว
ชีวิตนี้....ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนบอกรักฉันได้จริงใจเท่าเขาอีกแล้ว
มือของฉันที่ตั้งอยู่ข้างลำตัว
โดนจงอินนำมาประสานแล้ววางไว้ใกล้ๆ
หน้าของพวกเรา
ปากร้อนๆ
ของจงอินก็ยังไม่หยุดทำงาน
ระดมจูบไปตามหน้าและทั่วลำคอของฉัน
ไม่ได้นะ...ถ้าเขารู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงล่ะ...
“จงอิน...กู...เป็นผู้ชายนะ”
ฉันเตือนจงอิน พร้อมเตือนตัวเองไปด้วย
และเขาก็ดูเหมือนชงักไปนิดนึงแล้วเงยหน้าแดงก่ำของเขาขึ้นมามองหน้าฉัน
“กู...ไม่สน...ไม่ว่ามึงจะเป็นตัวเหี้ยอะไร...ตอนนี้...เวลานี้....กูต้องการมึง”
หมดแล้ว...สตง
สติ
ที่จะรั้งตัวฉันไว้...ไม่รู้ว่าทำไม
ฉันถึงปล่อยให้จงอินทำแบบนี้
มันผิดมากรึปล่าวนะ มันผิดมากใช่มั้ย
ฉันได้แต่นอนมองเพดานในห้องท่ามกลางความมืดมิด
น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย เสื้อยืดตัวโคล่งของฉันโดนจงอินถอดออกไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
เหลือเพียงผ้าที่รัดหน้าอกเอาไว้
จงอินชงักนิดนึงแล้วเริ่มถอดเสื้อผ้าฉันไปพร้อมๆ
กับริมฝีปากที่ยังคงไม่ผละไปจากริมฝีปากของฉัน
ร้อน...
ทำไมฉันถึงได้ร้อนขนาดนี้
ทั้งๆ
ที่เสื้อผ้าก็โดนจงอินลอกคราบออกไปหมดแล้ว
“จะ...จงอิน....”
ฉันเรียกคนตัวสูงเมื่อมือของจงอินเริ่มอยู่ไม่สุข
ขยับขึ้นลงจนฉันบิดตัวหนีไปด้วย
ทำไมมือจงอินร้อนจัง
แต่ไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งที่เขาสัมผัสฉันรู้สึกดี…
“อ๊ะ...จงอิน งื้ออออ”
ฉันครางออกมาแผ่วเบาแล้วเอื้อมไปจิกกลุ่มผมของเขาเมื่อจงอินก้มตัวลงต่ำแล้วดูดกลืนอกอิ่มของฉัน
ส่วนมืออีกข้างก็นวดคลึงไปพร้อมๆ
กัน จงอินผละใบหน้าออกจากหน้าอกของฉันทั้งสองข้างหลังจากที่ดูดกลืนและเลียมันจนสาแก่ใจ เขาเลื่อนตัวลงต่ำไปเรื่อยๆ
จบเม้มตั้งแต่หน้าท้องยันปลายเท้า
แต่ละจูบของจงอินช้าๆ
เนิบๆ
จนเนื้อฉันกระตุกไปหลายที
และเมื่อถึงขาอ่อนเขาก็จงใจจูบนานเป็นพิเศษ
ซึ่งมันใกล้กับ
'จุดๆ
นั้น'
“อ๊ะ...”
ฉันครางออกมาอย่างห้ามไม่ไหวเมื่อจงอินเลื่อนตัวขึ้นมาประกบปากกันอย่างดูดดื่มและหวานซึ้ง
พร้อมกับนิ้วเรียวที่สอดเข้าไปทางช่องด้านล่าง
“อืม...ไอ้ตัวเล็ก...มึงรักกูมั้ย
รักกูมั้ย”
จงอินเอ่ยออกมาทั้งที่ปากก็ยังครอบครองอกอิ่มอยู่
พร้อมกับนิ้วเรียวด้านล่างที่เริ่มลุกล้ำเข้ามาเรื่อยๆ ไม่ไหวแล้ว...
“รัก...
รัก” ฉันเอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอย
มือก็จิกลงบนแผ่นหลังของจงอินไปด้วย
“ใครเป็นเจ้าของมึง
ไอ้ตัวเล็ก”
“จงอิน...คิม
จงอิน”
หลังจากนั้นจงอินก็ดึงนิ้วเรียวออกมาแล้วจับขาฉันทั้งสองข้างพาดบ่าเขาไว้แล้วแทรกสอดความเป็นชายเข้ามา
เจ็บ...
ความเสียวซ่านในตอนแรกถูกแทนที่ด้วยความเจ็บ
เจ็บๆ
ๆๆ
ๆ ฉันได้แต่ระงับความเจ็บเอาไว้เพราะจงอินยังกระแทกเข้ามาเรื่อยๆ
แม้จังหวะจะไม่เร็วมากแต่มันก็เจ็บอยู่ดี...ก็นี่มัน...ครั้งแรกของฉันนี่นา จงอินก้มลงมาจูบฉันระงับความปวดเอาไว้
“อ๊ะ...อ๊ะ...จะ...จงอิน...เจ็บ”
ฉันครางออกมาแล้วดึงทึ้งผมจงอินคลายความปวดลงไปได้บ้าง
“ทนหน่อยนะตัวเล็ก...แล้วจะไม่เจ็บแล้ว”
นายก็พูดได้เซ่ๆ
ๆ
ๆ
ๆ
นายไม่เป็นแบบเน่!! แต่ยอมรับอย่างไม่อายปากเลยนะว่ามันมีความสุขจริงๆ
“ไม่เอาจงอิน...เจ็บ...เอาออกไป”
แม้ปากฉันจะบอกแบบนั้นแต่แขนฉันก็กอดเขาไว้แน่น
“อา...อีกนิดเดียวนะ
ตัวเล็ก...ทนหน่อยนะ นะครับ คนดีของผม...”
จงอินก้มลงมากระซิบเบาเบาที่ข้างหูแต่ด้านล่างยังกระหน่ำซัดเข้ามาไม่ยั้ง จงอินโว้ยยยย
มึงไปอดอยากปากแห้งมาจากไหนว่ะ
เจ็บจะแย่อยู่ละ
“อา...อา...จะถึงแล้วตัวเล็ก
อ๊ะ...”
จงอินแหงนหน้าครางออกมา
ร่างกายเขากระตุกสองสามทีแล้วปล่อยบางย่างเข้ามาในตัวของฉัน
จิ๊บ
จิ๊บ
จิ๊บ
จิ๊บ
“อื้อ~
~” นกเชี่ยไรมาร้องแถวนี้วะ
คนจะหลับจะนอน! ฉันเอี้ยวตัวหลบแสงที่สาดส่องเข้ามาจากหน้าต่าง โอ้ยยยยยยยยยยย เจ็บๆ
ๆ
ๆ
ๆ
ไมมันเจ็บที่
'มินยอน้อย'
จังอ่ะ
เมนส์จะมาอีกแล้วอ่อ เฮ้อ
เป็นผู้หญิงนี่มันลำบากเนอะ
คิดแล้วแซดดดดด
กี่โมงแล้วนะ
ไปอาบน้ำดีกว่า
ฉันกำลังจะลุกขึ้นจากเตียงแต่มีอะไรแข็งๆ
มาพาดเอวฉันเอาไว้เลยลุกขึ้นไม่ได้
ฉันเลื่อนสายตามองไปตรงเอว
แขนคน...ดำด้วย
หนักด้วย....
ชักใจไม่ดีแล้วสิ
ฉันค่อยๆ
หันไปมองด้านหลังตัวเองอย่างช้าๆ...
ชัดเลย!!!
อีกัมจง
เหตุการณ์เมื่อคืนไหลเข้ามาอย่างกับสึนามิ…
เมื่อคืน.........เมื่อคืน........ฉัน........กะ......จงอิน.......ระ.........เรา..........แงๆ
ๆ
ๆ
ๆ
ๆ
ๆ
ฉันอยากให้มันเป็นความฝันไปเลยจริงๆ
ๆ แงๆ
ๆ
ๆ
ๆ
เวอร์จิ้นของช้าน!!! แม้ว่าอยากจะให้มันเป็นแค่ความฝันมากแค่ไหน
แต่หลักฐานที่ตำตาฉันอยู่นี่ล่ะ
ร่างกายเปล่าเปลือยไม่มีอะไรสักชิ้นทั้งสองคน รอยจูบแดงๆ
เป็นจ้ำๆ
เต็มไปทั้งตัวของฉัน
แล้วรอยเล็บรอยขวนบนแผงอกและแผ่นหลังของจงอินอีกล่ะ
เฮ้อๆ
ๆ
ๆ
ๆ
ๆ
ต่อให้โกหกตัวเองแค่ไหนก็ไม่ได้อยู่ดี
ไมไอ้ดำมันต้องทำรอยเยอะขนาดนี้ด้วยวะ
จะบอกให้โลกให้โลกรู้ใช่มะ
ว่าเซเดมาคอมกันอย่างเมามันกับฉันเมื่อคืนน่ะ!!!
“ไอ้ตัวเล็ก...” เอาแล้วไง...อีกัมจงมันตื่นแล้ว
ฉันจะทำยังไงดีเนี่ยฉันยังไม่พร้อมจะสู้หน้าหมอนี่ตอนนี้นะ
เอาไงดีวะ
แกล้งหลับ
แกล้งสลบ
แกล้งตาย...
“ตื่นแล้วเหรอ” ฉันยังไม่ทันได้แกล้งหลับจงอินก็ลืมตาขึ้นมาเจอฉันนอนตาแป๋วซะก่อน เสียแผนหมด...
“อืม...”
ฉันตอบสั้นๆ
แล้วพยายามดึงแขนจงอินออกจาเอวของฉัน
แต่ก็เหมือนเดิมหมอนี่ยอมปล่อยที่ไหนกันล่ะ
“ไอ้ตัวเล็ก...มึง...เอ้ย..เธอ...เป็นผู้หญิงเหรอ...” นั่นไง...ว่าแล้วว่ามันต้องถามแบบนี้ นี่เมื่อคืนมึงยังไม่รู้อีกเหรอ!!! มึงเห็นกูมีแบบมึงป่ะล่ะ!!
พาโบย่า!!
ไม่รู้จะด่ามันยังไงแล้วจริงๆ
เป็นคำถามที่ง่าวมาก
เมื่อคืนมึงเสียบทางไหนล่ะ
-*-
“อะ...อืม...”
ฉันตอบแล้วยันหน้าอกของจงอินที่พยายามขยับเข้ามาใกล้ เผลอไม่ได้เลยนะมึง
เห็นกูผู้หญิงหน่อยเดียว
แต๋ะอั๋งตล๊อดดดดดดด
“คือ...กู...เอ้ย...ฉัน...ขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฉวยโอกาศกับเธอแบบนั้น”
จงอินสบตาฉันแล้วพูดออกมาอย่างจริงใจ
ฉันควรเชื่อป่ะ...
แต่…
สิ่งที่หมอนี่ทำกับฉันมันโคตรร้ายแรงเลยนะ…
ไม่…ไม่มีทางเด็ดขาด
“ได้โปรดเถอะนะ ตัวเล็ก
ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ....นะครับคนดี...”
จงอินปาดน้ำตาที่หยาดหยดลงมาด้วยปลายนิ้วของเขา ฉันก็ไม่คิดจะปัดมือเขาออก ได้แต่สบตากันผ่านน้ำใสใสที่คลอเบ้า
แต่ความจริงใจที่แสดงผ่านแววตาของจงอินทำให้ฉันเริ่มใจอ่อน…
ฉันเชื่อนายได้ใช่มั้ยจงอิน?
“นี่จะเป็นการให้อภัยครั้งสุดท้ายนะ” ฉันบอกแล้วเสมองไปทางอื่น ส่วนจงอินเมื่อได้ยินฉันพูดออกไปแบบนั้น
เขาก็ดึงฉันเข้าไปกอดแน่น
“ขอบใจมากนะ
ตัวเล็ก” จงอินพูดเสียงอู้อี้อยู่กับไหล่ของฉัน
แต่...อย่าหวังว่าจะมีครั้งที่สองนะ...แค่เมื่อคืนฉันก็
>///<
โว้ยๆ
ๆ
ๆ
ๆ
คิมมินยอ!!
เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย
เธอควรจะเสียใจไม่ใช่รึไง....
“นาย...อย่าเอาเรื่องที่ฉันเป็นผู้หญิงไปบอกใครนะ” ฉันผลักจงอินออกเบาๆ
แล้วพูดกำชับเรื่องที่ฉันเป็นผู้หญิง
“คับ!!ผมสัญญาจะเก็บเป็นความลับขั้นสุดยอดเลยครับ”
รู้สึกกันมั้ยว่าสรรพนามอีจงอินมันเริ่มแปลกๆ
ไป
ผีไรเข้าสิง???
เอาเหอะๆ
ๆ
ๆ
ช่างอีดำมันเหอะ
ลุกขึ้นไปอาบน้ำดีกว่า
เอ...เสื้อผ้าฉันอยู่ไหนนะ...
อ๊ะ!
เจ็บๆ
ๆ
ๆ
ความเจ็บตรงกึ่งกลางตัวทำให้ฉันต้องนอนลงตามเดิม
“ตัวเล็กจะไปไหน...ยังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ”
จงอินที่นอนอยู่ข้างๆ
พูดขึ้น
เจ็บสิโว้ยยยยยยยย
ก็ใครล่ะที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้น่ะ
เหอะ!
“ไปอาบน้ำ...”
“รีบไปไหน
นี่เพิ่งหกโมงเอง
นอนต่อเถอะ”
ห๊ะ!!หกโมง
ไมฟ้ามันสว่างงี้อ่ะ
แต่นอนต่อก็ดีนะทั้งเมื่อยตัวแล้วก็ง่วงด้วย
แล้วจะให้นอนข้างกันทั้งที่ไม่ใส่อะไรเลยเนื่ยนะ
แปลกๆ
ป่ะ
แต่เพลียอ่ะ
เออๆ
นอนต่อก็ได้วะ!
ช่วยกลับไปคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยน้า ถ้าคอมเมนท์เยอะแอดกลับมาลงตอนต่อไป
ในเล่มจะรีไรท์ให้ดีกว่านี้นะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเอ็นซีห่วยๆ ค่ะ
http://writer.dek-d.com/nim_555/story/view.php?id=1052868